Komunikaty duszpasterskie

1. Czas wakacji, urlopów, odpoczynku jest okazją do pogłębiania relacji z Bogiem przez modlitwę, lekturę Pisma Świętego, celebrowanie niedzieli i spotkania na Eucharystii, na które wcześniej, z powodu zabiegania, musieliśmy znaleźć czas. Teraz możemy go zaplanować, by spotkać Jezusa, który jest naszym bratem podobnym do nas we wszystkim prócz grzechu. Zadbajmy, zwłaszcza w tym czasie, by spotkanie z Jezusem było zawsze spotkaniem godnym Jego miłości.

1. Jednym z owoców Eucharystii jest nasze uzdrowienie. Dokonuje się w głębokiej jedności z Bogiem i nie od razu skutki Jego działania są widoczne. Czasami trzeba dystansu, czasu, a przede zaufania Bogu, które wzmacnia naszą wiarę w życiu codziennym. Po wyjściu ze Mszy Świętej, pobłogosławieni przez Boga, umocnieni Jego słowem i ciałem, jesteśmy przeświadczeni, że On jest zawsze z nami, że nam błogosławi i uzdrawia nas mocą swoich sakramentów.

1. Eucharystia, w której uczestniczymy, jest cudem dokonującym się na naszych oczach, lecz rzadko tak o niej myślimy. Może gdyby wśród nas Jezus dokonał tak spektakularnego znaku jak ucieszenie burzy na jeziorze Genezaret, przypadlibyśmy Mu do stóp. A tu, na tym ołtarzu, w czasie każdej Eucharystii dokonuje się cud: Bóg staje wśród nas i jest dla nas pokarmem. Niech nigdy nie zabraknie nam wiary w słowa Jezusa: „[…] Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28,20).

1. Przeżywamy czerwiec, miesiąc poświęcony Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. Zapytajmy: na ilu nabożeństwach czerwcowych byliśmy, ile razy pobożnie odmówiliśmy Litanię do Serca Pana Jezusa czy Koronkę do miłosierdzia Bożego albo Akt poświęcenia rodzaju ludzkiego, może jakąś inną modlitwę wynagrodzenia i przebłagania, ile chwil poświęciliśmy na cichą adorację i rozmowę z Bogiem ukrytym w Najświętszym Sakramencie? On codziennie na nas czeka podczas każdej Mszy Świętej i nabożeństwa czerwcowego. Możliwości mamy wiele i tylko od nas samych zależy, jak spożytkujemy czas, który jest nam dany, abyśmy się uświęcali i abyśmy pomagali także innym dojść do świętości.

1. Eucharystia niedzielna jest dla każdego z nas źródłem i centrum życia duchowego. Bóg powierza nam siebie w drodze do nieba, jest pokarmem, który daje życie. Bądźmy wdzięczni, że Bóg jest na wyciągnięcie ręki, że nigdy o nas nie zapomina i stale czuwa nad nami.

1. Stajemy dziś wobec największej tajemnicy wiary, która mówi, że jest jeden Bóg w trzech Osobach: Ojca, Syna i Ducha Świętego. Próbujmy zrozumieć tę prawdę nie tyle umysłem, ile światłem wiary, bowiem nie o zrozumienie chodzi, ale o tajemnicę miłości, która spaja Osoby Boskie i w której my także mamy swoje miejsce. 

1. Przeżywamy dziś uroczystość Zesłania Ducha Świętego. W historii Kościoła dzień Pięćdziesiątnicy był punktem zwrotnym: obdarzeni darami Ducha Świętego apostołowie wyruszyli z wielką żarliwością głosić światu zmartwychwstałego Jezusa. Uroczystość jest dopełnieniem Wielkanocy. Niech w naszym życiu umocnienie darami Ducha Świętego przynosi widoczne owoce: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie (por. Ga 5,22-23), z których będą czerpać ci, których spotkamy w życiu codziennym.

1. Uroczystość Wniebowstąpienia Pana Jezusa uświadamia nam, że Chrystus uwielbiony, przebywający z Bogiem jest równocześnie z nami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata. Żyje w Kościele, nieustannie uobecnia się w czasie każdej Eucharystii. Przyjęcie tej prawdy pomaga nam trwać w dziękczynieniu i uświęcać codzienność.

1. Świętowanie niedzieli to świętowanie obecności Jezusa Zmartwychwstałego wśród nas. Oddał życie, aby nas zbawić, abyśmy mieli życie. Jego ofiara wymaga naszej odpowiedzi, dlatego zachęcajmy się nawzajem do autentycznego życia wiarą na co dzień. Tak żyły pierwsze wspólnoty. Trwajmy w radości Wielkiej Nocy.

1. Kościół jest wspólnotą zakorzenioną w Chrystusie, który jest krzewem winnym, a my jesteśmy latoroślami. Warto uświadamiać sobie tę ewangeliczną prawdę i świadczyć o niej swoim życiem. A każde uczestnictwo w Eucharystii jest nieustannym wzrastaniem w miłości.

1. Przeżywamy dziś Niedzielę Dobrego Pasterza, która rozpoczyna kwartalne dni modlitw o powołania do służby w Kościele. Nasz Pan, Jezus Chrystus, nazywa siebie dobrym pasterzem, który zna swoje owce po imieniu i oddaje za nie życie. Potrzebujemy wciąż nowych ludzi, którzy tak jak Chrystus podejmą w Kościele służbę głoszenia słowa i sprawowania sakramentów.

1. Jesteśmy Kościołem pielgrzymującym w drodze do niebieskiej ojczyzny. Chrystus gromadzi nas na uczcie eucharystycznej, wyjaśnia nam pisma, w sakramentalnych znakach sam staje się pokarmem, byśmy nie ustali w drodze. W rozpoczynającym się Tygodniu Biblijnym prośmy Pana Jezusa szczególnie o to, aby pozwolił nam jeszcze bardziej ukochać i zrozumieć Pismo Święte. Wygospodarujmy w tym tygodniu nieco więcej czasu, abyśmy mogli sięgać po Biblię. 

1. Druga niedziela Wielkanocy jest obchodzona jako Niedziela Miłosierdzia Bożego. Pan Jezus dał grzesznikom święto Miłosierdzia jako ostatnią deskę ratunku. Z dobrze odprawioną spowiedzią i Komunią Świętą, przyjętą w tym dniu, jest związana obietnica zupełnego odpuszczenia win i kar. To także patronalne święto Caritasu, które rozpoczyna Tydzień Miłosierdzia. Doświadczamy nieustannie miłosierdzia Bożego, dlatego możemy uczyć się być miłosiernymi dla braci i sióstr. Ojciec Święty Jan Paweł II zachęcał nas tymi słowami: „Trzeba tę iskrę Bożej łaski rozniecać. Trzeba przekazywać światu ogień miłosierdzia. W miłosierdziu Boga świat znajdzie pokój, a człowiek szczęście! To zadanie powierzam wam, drodzy bracia i siostry, Kościołowi w Krakowie i w Polsce oraz wszystkim czcicielom Bożego miłosierdzia […]. Bądźcie świadkami miłosierdzia!” (Kraków-Łagiewniki, 17.08.2002).

Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa napełniło radością nie tylko kobiety przybyłe do grobu i apostołów, lecz także wszystkich, do których dotarła wiadomość o nim. Po misterium Świętego Triduum, po opuszczeniu, wyszydzeniu, cierpieniu i śmierci nastaje nowy czas nadziei. Z perspektywy zmartwychwstania życie człowieka wygląda inaczej. Nauczmy się tak na nie patrzeć.

1. Rozpoczynamy świętowanie Wielkiego Tygodnia. To czas, w którym wspominamy w liturgii najważniejsze wydarzenia ostatnich dni Jezusa na ziemi. Ten, który stał się dla nas cierpiącym Sługą Jahwe, prowadzi nas do zwycięstwa zmartwychwstania. W diecezjach przeżywamy dziś Światowy Dzień Młodzieży pod hasłem „Wstań, bo uczyniłem cię świadkiem tego, co zobaczyłeś”.

1. Wezwanie do nawrócenia jest zachętą do nieustannego odkrywania piękna i głębi Eucharystii. W Wielkim Poście ta droga prowadzi do źródła, którym jest Ewangelia Jezusa Chrystusa. Zbliżamy się do świąt, wkraczamy w czas intensywniejszego rozważania męki naszego Pana. Zasłoniliśmy krzyże w świątyni, by na nowo odsłonić je przed naszymi oczyma w Wielki Piątek. Niechaj ten czas będzie szczególnym czasem wyciszenia i towarzyszenia Jezusowi w Jego cierpieniu i męce.

1. Życie ciągle stawia przed nami nowe wyzwania. Są one okazją do głębszej refleksji nad wartościami i zasadami, którymi się kierujemy. Wielki Post wzywa każdego z nas do zrewidowania życia, postawienia sobie pytania, czy naprawdę idziemy śladem Bożych drogowskazów. Żyć to stawać się człowiekiem, a dla wierzących – stawać się chrześcijaninem. To proces, który dokonuje się w nas nieustannie. Na tej drodze wpatrujmy się w Jezusa, który podczas rozmowy z Nikodemem mówi jasno i konkretnie: trzeba się na nowo narodzić, aby żyć.

1. Czas Wielkiego Postu to czas naszej metanoi, która oznacza przemianę życia, podjęcie nowych wyzwań, pracę nad swoją duchowością, a przede wszystkim zmianę myślenia pod wpływem słowa, które kieruje do nas Bóg. Aby je usłyszeć, trzeba się zatrzymać, wyciszyć, skierować uwagę serca na Boga. Jest wiele spraw ważnych, lecz nie zaniedbajmy tego, co naprawdę istotne.

1. W centrum liturgii drugiej niedzieli Wielkiego Postu Kościół stawia Jezusa, który na górze Tabor ujawnia trzem wybranym uczniom prawdę, że jest umiłowanym Synem Boga Ojca. Oni poznali prawdę o Jezusie, który ich wezwał i za którym podążyli. Niech czas postu będzie dla nas okazją nieustannego odkrywania prawdy o Tym, który na ołtarzach naszych świątyń ofiarowuje się Bogu za nas, staje się pokarmem na życie wieczne.

1. Przeżywamy pierwszą niedzielę Wielkiego Postu, czasu nawrócenia, pokuty, przemiany myślenia i życia. Od pierwszych wieków Kościoła wykorzystywano ten czas szczególnie na przygotowanie kandydatów do chrztu i odnowienia skutków tego sakramentu. Uczyńmy wszystko, co możliwe, by ten czas nie był dla nas tylko kolejnym Wielkim Postem, ale doprowadził nas do pogłębienia duchowej relacji z Bogiem, który wychodzi nam naprzeciw, aby nas odnaleźć. Ku temu niech posłużą nam rekolekcje wielkopostne które prowadzi Ks. Maksymilian Ślusarczyk TChr. Otoczmy Go modlitwą i zaplanujmy sobie czas, prace i obowiązki w taki sposób, by cała rodzina mogła się przygotować do głębokiego przeżycia Świąt Wielkanocnych. Nauki rekolekcyjne z Mszą św. w poniedziałek, wtorek i środę w godzinach: Trzeborzu o godz. 16.00, Załężu o godz. 17.00, w Tetyniu o godz. 18.00.

1. W Chrystusie istnieje jedność – jest Bogiem-człowiekiem. Wielokrotnie w Ewangelii widzimy Jezusa, który przejawia czysto ludzkie emocje i zachowania, pochyla się nad każdym człowiekiem, z wielką miłością lituje się nad ludźmi. Taki również jest Bóg: pochyla się nad każdą ludzką biedą, doskonale rozumie naszą sytuację. Każda Eucharystia jest dziękczynieniem za to, że Bóg jest wśród ludu. Teraz i zawsze.

1. Chrystus w czasie Eucharystii uczy nas modlitwy. Wielokrotnie wskazywał, że trzeba na nią znaleźć nie tylko miejsce, lecz także czas. Uczymy się w tym kościele, jak w sercu i w codzienności budować świątynię, w której będziemy spotykać Boga twarzą w twarz na modlitwie i wsłuchiwać się w Jego słowa.

1. Ostatnia niedziela stycznia to Światowy Dzień Trędowatych. Na trąd chorują tysiące ludzi, którzy często z powodu tej choroby są wykluczani ze społeczeństwa, spychani na margines życia. Pomódlmy się dzisiaj w intencji trędowatych, a także ich opiekunów, którzy z wielką miłością codziennie się nimi opiekują. Prośmy Boga także o to, żebyśmy nikogo nie przesuwali na margines życia.

1. Trwa Tydzień Powszechnej Modlitwy o Jedność Chrześcijan. Nie możemy się ograniczać do modlitwy, lecz pod jej wpływem mamy zmieniać swoje postępowanie. Pamiętajmy słowa Pana Jezusa: „[…] chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie!” (J 17,22-23).

1. W poniedziałek rozpoczął się okres zwykły w liturgii Kościoła. Chrystus wzywa nas, abyśmy przez realizację powołania, wypełnianie codziennych obowiązków dawali o Nim świadectwo, żeby inni także mogli Go odnaleźć. Przeżywamy dziś Dzień Judaizmu, dlatego modlimy się szczególnie za jego wyznawców. Jan Paweł powiedział do Żydów w rzymskiej synagodze: „Jesteście naszymi umiłowanymi braćmi i w pewien sposób, można by powiedzieć, naszymi starszymi braćmi”. Pamiętajmy, że w narodzie żydowskim narodził się nasz Mesjasz Pan.

1. Chrzest Chrystusa także jest objawieniem – epifanią. Jezus, który staje w szeregu ludzi grzesznych i pragnie przyjąć chrzest nawrócenia z rąk Jana Chrzciciela, objawia się światu jako umiłowany Syn Boga, naznaczony mocą Ducha świętego, który przychodzi, by objawić Boga światu. Ta niedziela kończy okres Narodzenia Pańskiego.

W tym roku wizyta duszpasterska w tych rodzinach, które wcześniej wyraziły chęć pobłogosławienia domów.

1. W pierwszą niedzielę nowego roku pragniemy powierzyć Chrystusowi ten nowy czas. Jeszcze w klimacie Bożego Narodzenia dostrzegamy Jezusa, który przychodzi aby nas odkupić, by nadać sens naszym dniom, by ukazać perspektywę wieczności, do której jesteśmy zaproszeni. W każdej Eucharystii odkrywamy na nowo miłość Boga, który staje się dla każdego z nas pokarmem na drogę. Uczmy się nieustannie dostrzegać tę perspektywę wieczności, w której już uczestniczymy od dnia naszych narodzin.

1. Dziś Niedziela Świętej Rodziny: Jezusa, Maryi i Józefa. Przed błogosławieństwem odmówimy modlitwę w intencji wszystkich rodzin naszej parafii, szczególnie tych, które przeżywają trudny czas. Wszystkie małżeństwa zgromadzone na Eucharystii odnowią przyrzeczenia małżeńskie, które są fundamentem każdej relacji małżeńskiej i rodzinnej.

1. Powoli kończy się Adwent. Ufam, że większość parafian skorzystała z czasu łaski i dzięki sakramentowi pojednania przygotowała serce na spotkanie z nadchodzącym Panem. Zewnętrzne oznaki przygotowań, takie jak czystość naszych domów i mieszkań, przygotowania do wieczerzy wigilijnej, są ważne, lecz ważniejsza jest troska o duchowe przygotowanie, żeby Pan Jezus mógł się spotkać z nami w czystości naszych serc, uporządkowanych relacjach i pokoju wokół nas.